«ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΙΣ» ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ
του Πάνου Τότσικα*
Με αφορμή την υπόθεση της αυθαίρετης κατοικίας του αξιότιμου πρώην υπουργού κ. Μαγγίνα στην Β’ Ζώνη προστασίας του Υμηττού στο Κορωπί, έσπασε ακόμη ένα απόστημα που τόσα χρόνια κάναμε πως δεν το βλέπαμε. Το απόστημα της παράνομης και αυθαίρετης δόμησης των ορεινών όγκων και των δασικών χώρων που περιβάλλουν την Αθήνα.
Ως γνωστόν, η Αθήνα ως πολεοδομικό συγκρότημα αναπτύχθηκε προπολεμικά και κυρίως μεταπολεμικά, στο «λεκανοπέδιο» που περικλείεται από τους γύρω ορεινούς όγκους, δηλαδή την Πάρνηθα, την Πεντέλη και τον Υμηττό.
Ως γνωστόν, η Αθήνα στη συνέχεια «ξεχείλισε» δυτικά προς το Θριάσιο Πεδίο και βόρεια κατά μήκος της Εθνικής Οδού, όπου κυρίως αναπτύχθηκαν βιομηχανικές εγκαταστάσεις, οχλούσες χρήσεις κλπ.
Ως γνωστόν, η επιλογή τη δεκαετία του ’80, της μεταφοράς του αεροδρομίου από το Ελληνικό στα Σπάτα, είχε ως αποτέλεσμα η Αθήνα να «ξεχειλίσει» και προς τα ανατολικά, στον κάμπο τον Μεσογείων. Εκτεταμένες εκτάσεις γεωργικής γης, μετατράπηκαν ραγδαία σε οικιστικές περιοχές, μπήκαν στο «σχέδιο» και έγιναν οικόπεδα, για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες για νέες οικονομικές και εμπορικές δραστηριότητες και για να καλυφθούν στεγαστικές ανάγκες των νέων κατοίκων της περιοχής.
Το αναψυκτήριο του κ. Μαγγίνα
Όμως, με την «ανάπτυξη» του κάμπου των Μεσογείων, πέραν της γεωργικής γης μεγάλη εμπορική αξία απέκτησαν και οι πρόποδες των γειτονικών ορεινών όγκων και κυρίως του Υμηττού. Εκτεταμένοι δασικοί χώροι της ανατολικής πλευράς του βουνού, από τα Γλυκά Νερά και την Παιανία μέχρι το Κορωπί και τη Βάρη, μετατράπηκαν με αμφίβολους τίτλους ιδιοκτησίας σε οικόπεδα.
Βρέθηκε λοιπόν και ο σεμνός και ταπεινός κ. Μαγγίνας -όπως και τόσοι άλλοι, είναι αλήθεια- να είναι ιδιοκτήτης μιας δασικής έκτασης 7,5 στρεμμάτων, να θέλει να χτίσει ένα σπιτάκι και να μην μπορεί, εφ’ όσον ο νόμος ήταν σαφής: δεν επιτρέπεται η ανέγερση κατοικιών στη Β’ Ζώνη προστασίας του Υμηττού. Έτσι κατέφυγε ο κ. Μαγγίνας σε κάποιο τοπικό εργολάβο (όπως ο κ. Σουφλιάς στον αντίστοιχο κ. Μεταξά, στην Παλαιά Φώκαια) και του βρήκε τη λύση: αναψυκτήριο! Διότι ως γνωστόν τα αναψυκτήρια αποτελούν «κοινωφελείς» εγκαταστάσεις (όπως τα νοσοκομεία της Λεωφ. Μεσογείων, η Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου κλπ) και σύμφωνα με το Π.Δ. του 1978, χρήση αναψυκτηρίου στον δασικό χώρο του Υμηττού θεωρείται νόμιμη…
Τι σημασία έχει βέβαια που δεν κτίστηκε τελικά καμιά «κοινωφελής» εγκατάσταση, δηλαδή καμιά εγκατάσταση που να προορίζεται για άλλους, αλλά μόνο για τον κ. Μαγγίνα και τον στενό περίγυρο του. Τι σημασία έχει που δήλωσε ότι θα έχτιζε 145 τετραγωνικά μέτρα και τελικά έχτισε τρι(;)πλάσια…
Και τώρα τι γίνεται; Θα γκρεμισθούν τα αυθαίρετα κτίσματα ή θα εφαρμοσθεί η άδεια της Πολεοδομίας, δηλαδή θα μετατραπεί ο ιδιωτικός παράδεισος του κ. Μαγγίνα σε «κοινωφελή» όντως εγκατάσταση;
Εγώ προτείνω το δεύτερο, με την προϋπόθεση να «νομιμοποιηθεί» και η πισίνα, ώστε να πηγαίνουν οι «φτωχοί συγγενείς» της περιοχής να κάνουν έναντι 20 ευρώ κανένα μπανάκι και να πίνουν το καφεδάκι τους μέσα στο δάσος…
Τι μέλλει γενέσθαι στον Υμηττό;
Ας σοβαρευτούμε. Συνηθίζεται να λέγεται και να γράφεται ότι η Αθήνα αναπτύχθηκε άναρχα, ότι δεν υπήρξε πολεοδομικός και χωροταξικός σχεδιασμός. Όμως στην περίπτωση του Υμηττού, υπήρξε από το 1978 ένα Προεδρικό Διάταγμα προστασίας του βουνού, κατ’ εφαρμογή του Συντάγματος του 1975. Το Διάταγμα αυτό, απαγόρευε τις οικιστικές επεκτάσεις για ανέγερση κατοικιών. Παρ’ όλα, χτίστηκαν από τότε χιλιάδες αυθαίρετες κατοικίες, ανατολικά και δυτικά του βουνού. Όμως δεν είναι μόνο οι ιδιώτες που έβαλαν χέρι στον Υμηττό. Δήμοι, εκκλησία, φορείς του Δημοσίου κατασκευάζουν νόμιμα ή παράνομα «κοινωφελείς» κτιριακές εγκαταστάσεις, μεταβάλλοντας τον δασικό χαρακτήρα του βουνού και ανεβάζοντας συνεχώς την πόλη προς τα πάνω.
Ο Υμηττός θεωρείται πλέον χώρος για κάθε είδους εγκαταστάσεις: σταθμούς μεταφόρτωσης απορριμμάτων, γκαράζ απορριμματοφόρων οχημάτων των Δήμων και συνεργείων μηχανημάτων, Κέντρων Υψηλής Τάσης της ΔΕΗ, κεραιών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, νεκροταφείων, στρατιωτικών εγκαταστάσεων που περιλαμβάνουν σούπερ-μάρκετ και βενζινάδικο (περιοχή Σακέτα), λατομείων, χωματερών και οτιδήποτε άλλο φανταστεί κανείς.
Ακόμα κατασκευάζονται σχολικά συγκροτήματα, αθλητικά κέντρα και δημοτικά αναψυκτήρια που παραχωρούνται σε ιδιώτες για εκμετάλλευση κλπ.
Πριν λίγα χρόνια κατατέθηκε Σχέδιο τροποποίησης του Π.Δ. του 1978 με δύο παράλληλους στόχους. Αφ’ ενός την επέκταση της Α’ Ζώνης προστασίας μέχρι τα όρια του σχεδίου πόλεως των Δήμων που περιβάλλουν τον Υμηττό (δηλαδή την κατάργηση της Β’ Ζώνης) και αφ’ ετέρου την «νομιμοποίηση» ως θυλάκων, όλων των αυθαίρετων εγκαταστάσεων και οικισμών που βρίσκονται στη σημερινή Β’ Ζώνη προστασίας.
Το σχέδιο αυτό, για διάφορους λόγους δεν προχώρησε. Σήμερα, μετά το σκάνδαλο Μαγγίνα, ο αρμόδιος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ επανέρχεται μιλώντας για την αναγκαιότητα ενός πιο αυστηρού νομοθετικού πλαισίου, ώστε να κλείσουν τα «παράθυρα».
Ο κ. Σουφλιάς μας έχει συνηθίσει σε λόγια κενά περιεχομένου. Μιλάει για βιώσιμη και αειφώρο ανάπτυξη, μιλάει για προστασία του περιβάλλοντος και παράλληλα προωθεί επιλογές όπως η αναθεώρηση των άρθρων 24 και 117 του Συντάγματος, που οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα.
Ο κ. Σουφλιάς, την ίδια στιγμή που μιλάει για πιο αυστηρό πλαίσιο προστασίας στον Υμηττό, προγραμματίζει και σχεδιάζει νέους αυτοκινητόδρομους, που θα τον διασχίζουν οριζοντίως και καθέτως, υπογείως και επιφανειακώς. Σχεδιάζει σταθμούς διοδίων και τεράστιους ανισόπεδους κόμβους. Σχεδιάζει «κοινωφελείς» αυθαιρεσίες.
Ας τα συνειδητοποιήσουν επιτέλους όλα αυτά, όσοι τουλάχιστον αναφέρονται στην αριστερά και στην οικολογία και ας αντιδράσουν μαζί με τις κινήσεις των πολιτών, όσο υπάρχει ακόμα καιρός…
________________________________________
*Πολεοδόμος, μέλος της
«Διαδημοτικής Συντονιστικής Επιτροπής για τη Διάσωση του Υμηττού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου